در سال‌های اخیر، افزایش چشمگیر بنرهای تسلیت و ترحیم در سطح شهرها و روستاهای استان، به یکی از معضلات بصری و زیست‌محیطی تبدیل شده است. این بنرها که به منظور ابراز همدردی با خانواده‌های داغدار نصب می‌شوند، در بسیاری از موارد به‌صورت بی‌رویه و بدون نظارت در معابر عمومی، تیرهای چراغ‌برق، دیوارهای شهری و حتی درختان قرار می‌گیرند. این روند نه‌تنها به زیبایی شهر آسیب می‌زند، بلکه هزینه‌های اضافی برای پاکسازی و جمع‌آوری نیز به شهرداری‌ها و دهیاری‌ها تحمیل می‌کند.
حجم زیاد این بنرها، چهره شهر را مخدوش کرده و نظم بصری را از بین می‌برد. بسیاری از این بنرها از جنس پلاستیک و مواد غیربازیافتی هستند که پس از پایان مراسم، رها شده و به آلودگی محیط‌زیست دامن می‌زنند. شهرداری‌ها و دهیاری‌ها مجبور به صرف هزینه و نیروی انسانی برای جمع‌آوری این بنرها هستند که می‌توانست در بخش‌های مهم‌تری هزینه شود. در برخی موارد، نصب بنرهای بزرگ‌تر و بیشتر به چشم‌وهم‌چشمی تبدیل شده و از مفهوم واقعی همدردی فاصله می‌گیرد. نصب بی‌ضابطه بنرها در حاشیه خیابان‌ها و پیاده‌روها، می‌تواند دید رانندگان را مختل کرده و ایمنی عابران را کاهش دهد.
شهرداری‌ها می‌توانند تابلوهای ویژه‌ای برای این منظور در نظر بگیرند تا هم پیام‌های تسلیت نمایش داده شوند و هم از آشفتگی شهری جلوگیری شود. ارسال پیامک، انتشار پیام تسلیت در فضای مجازی یا نصب اعلامیه‌های کوچک در مکان‌های مشخص، می‌تواند جایگزین مناسبی باشد. ضروری است که شهرداری‌ها و دهیاری‌ها مقرراتی برای محدود کردن تعداد، اندازه و مدت زمان نصب بنرهای تسلیت تدوین و اجرایی کنند. کمک به نیازمندان، کاشت درخت یا حمایت از مؤسسات خیریه به نام متوفی، می‌تواند جایگزین مناسب‌تری برای بنرهای تسلیت باشد و یاد فرد در اقدامی ماندگار زنده بماند.
فرهنگ همدردی و احترام به متوفیان امری ارزشمند است، اما نباید به قیمت تخریب زیبایی شهر، افزایش هزینه‌های عمومی و آسیب به محیط‌زیست باشد. لازم است مسئولان شهری با نظارت و سیاست‌گذاری مناسب، این روند را مدیریت کنند و شهروندان را به استفاده از روش‌های جایگزین تشویق نمایند. تنها از این طریق می‌توان همدردی اجتماعی را در قالبی سالم و پایدار حفظ کرد.
