رضا ناظری،در میان اخبار روزمره، گاهی رویدادهایی رخ میدهند که فراتر از مرزهای فردی، پیامی برای جامعه و حتی منطقهای وسیعتر به همراه دارند. اهدای ۷۵ میلیون تومان از سوی خانوادهای یاسوجی به مسافری که خودرویش در این شهر آتش گرفته بود، نمادی از فرهنگ والای مهماننوازی و سخاوت مردمان جنوب ایران است؛ فرهنگی که ریشه در تاریخ و ارزشهای کهن این سرزمین دارد.
یاسوج، پایتخت طبیعت ایران، نهتنها با زیباییهای طبیعی خود شناخته میشود، بلکه با مردمانی که روحیه مهماننوازی و ایثار در عمق جانشان نهادینه شده، چهرهای ماندگار از انسانیت به تصویر میکشد. چنین اقدامی در دل شهری که همواره نقطه عبور و مرور مسافران بسیاری بوده است، گویای این حقیقت است که اخلاق و همدلی، همچنان در این منطقه جایگاه ویژهای دارند.
این حرکت نهتنها بر فرد آسیبدیده تأثیری عمیق گذاشت، بلکه پیامی روشن برای دیگر شهرهای منطقه و حتی سراسر کشور داشت: جامعهای که افرادش به کمک یکدیگر میشتابند، مقاومتر، همدلتر و انسانیتر خواهد بود. در منطقهای که گاهی مشکلات اقتصادی و اجتماعی بر آن سایه میافکند، چنین اقدامات بزرگی یادآور این است که همبستگی و مسئولیتپذیری جمعی میتواند شکافها را پر کند و امید را بازگرداند.
حافظ چه زیبا این اصل انسانی را یادآوری میکند:
“بر سر تربت ما چون گذری، همت خواه
که زیارتگه رندان جهان خواهد بود.”
این خانواده یاسوجی، با اقدامشان، نهتنها دل مسافری غریبه را شاد کردند، بلکه پرچم مهربانی این شهر و مردم آن را در منطقهای وسیعتر برافراشتند. این عمل نوعدوستی، نهفقط یک کمک مالی، بلکه پیامی فرهنگی است: پیام اینکه مردمان یاسوج و استان کهگیلویه و بویراحمد، با تمام چالشها و کمبودها، همچنان در کنار یکدیگر و دیگران ایستادهاند.
چنین رفتاری، بهویژه در منطقهای که تعاملات اجتماعی و روابط همسایگی اهمیت فراوانی دارند، میتواند الگویی برای دیگر مناطق باشد. ایجاد شبکهای از نیکی و مهربانی، فارغ از مرزهای جغرافیایی، میتواند همبستگی ملی را تقویت کند و تصویری زیبا از فرهنگ منطقه به دیگر نقاط کشور و حتی جهان ارائه دهد.
همانگونه که حافظ گفته است:
“تو نیکی میکن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز.”
اقدام این خانواده یاسوجی، نهتنها باعث افتخار مردم شهرشان شد، بلکه معنای واقعی انسانیت را در دل سختیها و دشواریها زنده کرد. این رفتارها، نشان میدهند که یاسوج، نهفقط پایتخت طبیعت، بلکه نماد سخاوت و همدلی است؛ الگویی که باید در سراسر منطقه گسترش یابد و به نقطهای برسد که چنین اقدامات، نه استثنا، بلکه یک عادت اجتماعی شود.